စီးပြားေရး ေျပလည္ေသာ အိမ္တစ္အိမ္ေပၚသို႔ ဖြတ္ႏွစ္ေကာင္ တက္လာၾကသည္။
ေနာက္ေဖးေပါက္က တက္လာေသာဖြတ္မ်ားသည္ မီးဖိုခန္းကို ျဖတ္ေသာအခါ ဖုန္းၾကည့္ရင္း ဟင္းရြက္သင္ေနေသာ အိမ္႐ွင္မကို ေတြ႔ရသည္။
ဆက္၍သြားေသာ္ အိပ္ခန္းထဲ၌ တက္ပလက္တစ္လုံးျဖင့္ ဂိမ္းေဆာ့ေနၾကေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။
ဧည့္ခန္းသို႔ ေရာက္ခ်ိန္၌ကား ဖုန္းထဲက ဇာတ္ကားမ်ားကို ေဒါင္းလုပ္ဆြဲေနသည့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးကို ျမင္ၾကရ၏။
ဖြတ္ႏွစ္ေကာင္ တီးတိုး တိုင္ပင္ၾကသည္။
"ေဟ့ ... ငါတို႔ မတက္လည္း သူတို႔ မြဲမွာ ေသခ်ာေနၿပီ ... ျပန္ၾကစို႔"
"ေအး .... ဒါဆိုရင္ လုံေလာက္ေနၿပီ...."
ဖြတ္ႏွစ္ေကာင္သည္ အိမ္ေပၚမွ ျပန္ဆင္းသြားၾကေလ၏။
------------
ျမန္မာျပည္တြင္ရိွေသာ ဆက္သြယ္ေရးေအာ္ပေရတာမ်ားထံမွ ဖုန္းကတ္ ဝယ္သုံးေနၾကေသာ အေရအတြက္ကို ေလ်ွာ့ေလ်ွာ့ေပါ့ေပါ့ ေရတြက္ၾကည့္လ်ွင္ သန္း (၃၀) ေလာက္ ရိွသည္။
ဖုန္းကတ္ တစ္ကတ္သည္ တစ္ေန႔လ်ွင္ တစ္က်ပ္ဖိုး သုံးပါက တစ္တိုင္းျပည္လုံး၏ ဖုန္းဖိုး အသုံးျပဳေငြသည္ သန္း (၃၀) ျဖစ္သည္။
တစ္ဆယ္ဖိုး သုံးလ်ွင္ သန္း (၃၀၀)။
တစ္ရာဖိုး သုံးေတာ့ သန္း (၃၀၀၀) ေပါ့။
ပ်ွမ္းမ်ွအားျဖင့္ ထိုေငြေလာက္ေတာ့ သုံးၾကပါသည္။
ဒါ (၁) ရက္စာသာ ျဖစ္သည္။
ဆယ္ရက္စာ တြက္လ်ွင္ သန္းေပါင္း (၃၀၀၀၀)။
တစ္လဆိုလ်ွင္ သန္းေပါင္း (၉၀၀၀၀) ျဖစ္ပါသည္။
အစိုးရကို ဖုန္းေအာ္ပေရတာမ်ားက လစဥ္ေပးေဆာင္ရေသာ အခြန္ ၅ - ရာခိုင္နႈန္း၏ ပမာဏကပင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ မ်ားပါသည္။
------------
အရင္တုန္းက ဖုန္းကပ္ေတြ မရိွေသး။ ရိွလာေတာ့လည္း ေစ်းက အရမ္းႀကီးေတာ့ လူတိုင္း ဖုန္း မဝယ္ႏိုင္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းဖိုးေငြလည္း မကုန္။ အခ်ိန္လည္း မကုန္။ မ်က္စိလည္း မထိခိုက္။ လူလည္း က်န္းမာ။
ထိုေသာအခါက လူတိုင္းလိုလိုသည္ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြကို အျပည့္အဝ လုပ္ႏိုင္ၾကသည္။ အလုပ္အေၾကာင္း စဥ္းစားၾကသည္။ ေတြးၾကသည္။ လုပ္လည္း လုပ္ၾကသည္။
အလုပ္ေပၚမွာ အာ႐ုံစိုက္ေတာ့ အလုပ္ေတြ အခ်ိန္မီ ၿပီးစီးၾကသည္။ အလုပ္ကို ပိုကြၽမ္းက်င္လာၾကသည္။
ေကာင္းေကာင္းအနားယူရန္လည္း အခ်ိန္ ရိွၾကေလသည္။
ဖုန္းကို အခ်ိန္ေပးဖို႔ မလိုေသာေၾကာင့္ မိသားစုကို အခ်ိန္ေပးႏိုင္ၾကသည္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ ပို၍ ေျပာႏိုင္ၾကသည္။ ေျပာၾကသည္။
ဘုရားသြားလ်ွင္ပင္ ရတနာသုံးပါးကို အထူးအာ႐ုံျပဳႏိုင္ၾကသည္။ ဘုရားမ်က္ႏွာေတာ္ကို ၾကည့္၍ ၾကည္ညိဳႏိုင္ၾကသည္။ ကုသိုလ္ ယူႏိုင္ၾကသည္။ ယုတ္စြအဆုံး ဘုရားက ေစ်းတန္းႏွင့္ အႏုလက္ရာမ်ားကို ပိုမို၍ စိတ္ဝင္တစား ေလ့လာႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။
---------------
ယခုအခါမွာေတာ့ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားေလၿပီ။
အလုပ္က လစ္သည္ႏွင့္ လက္က ဖုန္းကို တန္းဆြဲေတာ့သည္။ မလစ္လည္း အလုပ္လုပ္ေနရင္း ဖုန္းဆီသို႔ စိတ္က ေရာက္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လုပ္စရာေတြ ရိွေနသည့္ၾကားက အလုပ္ကိုပစ္ၿပီး ဖုန္းနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေတာ့သည္။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ့လာသည္။
မိသားစုလည္း မၾကည့္အား။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔လည္း အခ်ိန္ မေပးအား။ ဘုရားေရာက္တာေတာင္ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္၊ ဆယ္ဖီဆြဲ၊ post တင္ဖို႔သာ အေရးထားၿပီး ဘုရားကိုေတာ့ မကန္ေတာ့ဘဲ ျပန္ဆင္းလာၾကတာေတြ မ်ားလာေတာ့၏။
သဘာဝတရား၏ အလွတရားစစ္စစ္မ်ားကိုလည္း ခံစားျခင္း မရိွၾကေတာ့။ စာေပ၏ အရသာကိုလည္း ဖတ္ရႈ ရယူႏိုင္ျခင္း မရိွၾကေတာ့။
ပင္မအလုပ္၊ ပင္မတာဝန္ကို ေက်ပြန္သည္ထက္ ေက်ပြန္ေအာင္၊ ကြၽမ္းက်င္သည္ထက္ ကြၽမ္းက်င္ေအာင္ လုပ္ရန္ထက္၊ ဖုန္း အပလီေကး႐ွင္းမ်ားအားလုံးကို ကြၽမ္းက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔၊ ခ်က္တင္ ဝင္ဖို႔၊ ဂိမ္းမ်ိဳးစုံ ကစားတတ္ဖို႔ အားသန္လာေနၾကသည္။
ဖုန္းက လက္ထဲ ရိွေနေတာ့ ကိစၥ ရိွရိွ မရိွရိွ၊ အေရးႀကီးႀကီး မႀကီးႀကီး ဘာမွ အေရးမပါေသာ ကိစၥအေသးအဖြဲကိုလည္း တစ္ျခားသူမ်ားထံသို႔ ဇိုးခနဲ ဇတ္ခနဲ အလြယ္တကူ ဆက္တတ္လာသည္။ ဖုန္းမ႐ွိရင္ ဘဝပဲ ေသသြားမလို ျဖစ္လာၾကသည္။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ မေပၚေသးခင္က၊ မသုံးႏိုင္ေသးခင္က ေနထိုင္ခဲ့ၾကပုံေတြကို ေမ့သြားၾကသည္။
မိမိ ကေလးကို မုန္႔ တစ္ေထာင္ဖိုး မၾကာမၾကာ ေကြၽးရန္ ဝန္ေလးေသာ္လည္း တစ္ေထာင္တန္ ေငြျဖည့္ကတ္ ခဏခဏ ဝယ္ရန္အတြက္ေတာ့ လက္မတြန္႔ေခ်။
အထူး သိသာေသာ ဆုံးရႈံးမႈမွာ "လူတို႔၏ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္မႈမ်ား ဆုတ္ယုတ္သြားျခင္း" ျဖစ္သည္။
ယခင္အခါက အေၾကာင္းတစ္ရပ္ကို သိရန္၊ ကြၽမ္းက်င္ရန္ မည္သူမဆို အပတ္တကုတ္ စဥ္းစားရသည္။ ႀကိဳးစားၾကရသည္။ ႐ွာေဖြၾကရသည္။ စမ္းသပ္ၾကရသည္။
ဖုန္းေတြ ရိွလာေတာ့ ဖုန္းထဲက အလြယ္တကူ ႐ွာလိုက္သည္။ ဖုန္းကေန အလြယ္ ေမးလိုက္သည္။ ကိစၥေသးေသးေလးကိုပင္ ကိုယ္တိုင္ ႐ွာေဖြလုပ္ကိုင္ဆန္းစစ္ၿပီး သိရန္ မႀကိဳးစားခ်င္ၾကေတာ့ေပ။ မစဥ္းစားခ်င္ၾကေတာ့ေပ။
သူတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယခင္ထက္ ပိုၿပီး သိလာသည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ တစ္ကယ္က မဟုတ္။
ဘာႏွင့္တူသလဲ ဆိုလ်ွင္ - ပုစၦာ၏ အေျဖကိုေတာ့ ရထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအေျဖရေအာင္ ဘယ္လို ဘယ္ပုံ ေျဖ႐ွင္းရသည္ဟူေသာ တြက္နည္းကို မသိသည့္ စာသင္သားႏွင့္ တူလာၾကပါသည္။
----------------
ေနရာတိုင္းမွာ အရည္အေသြးေတြ က်ဆင္းလာသည္။
႐ုပ္ခြန္အား၊ စိတ္ခြန္အားေတြ ေလ်ာ့ပါးလာသည္။
ဖုန္း၊ ေဖ့စ္ဘုတ္၊ ဗိုင္ဘာ၊ မက္ဆင္ဂ်ာစသည္မ်ားကို တီထြင္ေပးခဲ့ၾကသူမ်ားက ေကာင္းျမတ္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ လူသားတို႔ကို အက်ိဳးျပဳရန္ ဖန္တီး ထုတ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္း သုံးျခင္း၏ ေကာင္းက်ိဳးေတြ အေျမာက္အမ်ား ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းတို႔ကို အမွန္တစ္ကယ္ ရယူခံစားသုံးစြဲႏိုင္သည့္ အေရအတြက္က အလြန္ နည္းပါးပါသည္။
"ဖုန္းသုံးရင္ ဘယ္လိုအက်ိဳးရိွတာ" ဟူေသာ ဆင္ေျခကို ေပးၾကေသာ္လည္း စင္စစ္ကေတာ့ အက်ိဳးယုတ္တာက ပို၍ သာလြန္ မ်ားျပားေနၾကသည္မွာ ျငင္းလို႔မရပါ။ အက်ိဳးရိွတာက ပို၍ မ်ားေၾကာင္း လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ သက္ေသ မျပႏိုင္ၾကပါ။
ပညာ႐ွာသည္ဟု အေၾကာင္းျပသူ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဖုန္းေပၚကေန ပညာ႐ွာသည့္အခ်ိန္ထက္ မိမိစိတ္ အာသာေျပေအာင္ သုံးေနသည့္အခ်ိန္က ပို၍မ်ားေၾကာင္း လြယ္ကူစြာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ႏွင့္ လူလတ္မ်ားသည္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ သိသင့္သိထိုက္ေသာ အေျခခံ အေထြေထြဗဟုသုတေလးမ်ားကိုပင္ မသိၾကေပ။ ထိုကဲ့သို႔ ဗဟုသုတ အလြန္ေခါင္းပါးျခင္းက ဖုန္းကို ထိေရာက္စြာ သုံးေနျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ထင္႐ွားေစသည္။
တစ္ကယ္က ဖုန္းထဲမွာ ဗဟုသုတအမ်ားႀကီး ရိွသည္။
ေငြ ႏွင့္ အခ်ိန္ ဆုံးရႈံးျခင္းအျပင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ ဆုံးရႈံးမႈမ်ားကိုလည္း မသိမဟုတ္။ သိၾကပါသည္။ ျမင္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ မျပင္ႏိုင္ၾကပါ။
"အျမည္း" အျဖစ္သာ သုံးေဆာင္ရမည့္ အစားအစာကို "အဝစား" ေနၾကသူမ်ားႏွင့္ တူသည္။
Like A virgin သီခ်င္းျဖင့္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သည္ အဆိုေတာ္ မက္ေဒါနားက မိမိ သားသမီးမ်ားကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖုန္းေပးကိုင္လိုက္မိသည့္အတြက္ မိမိႏွင့္ သားသမီးမ်ားၾကားတြင္ ဆက္ဆံေရး ၾကဲသြားခဲ့ရသည္။ ထို႔အတြက္ ေနာင္တ ရမိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ယခု အငယ္ဆုံးသားေလးကိုေတာ့ ဖုန္းႏွင့္ အဆက္ျဖတ္ထားမည္ဟုလည္း ေျပာသည္။ ဖုန္းသည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားမ်ားကို ပို၍ ေႏြးေထြးနီးကပ္မလာေစဘဲ ေအးစက္ေဝးကြာသြားေစသည္မွာ လက္ေတြ႔ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
ဖုန္းသည္ မိမိဘဝ တိုးတက္ျမင့္မားေစရန္ ထိေရာက္စြာ အေထာက္အကူ ျပဳႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္လာရမည့္အစား မိမိဘဝ ေအာင္ျမင္ေရးကိုပင္ ႀကီးစြာေသာ အဟန္႔အတားျပဳေနသည့္ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာသည္။
ဖုန္းထဲ၌ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ ႐ုပ္ပုံလႊာမ်ားသည္ လူ႔စိတ္အေပၚ လႊမ္းမိုးလြန္းေသာေၾကာင့္လည္း ဖုန္းသည္ လူသားတို႔၏ အေရးပါေသာ ဘဝအစိတ္အပိုင္းႀကီးတစ္ခုသဖြယ္ ျဖစ္လာေနသည္။ ဖုန္းမကိုင္ရေသာေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ သတ္ေသသူပင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ လက္ထဲက ဖုန္းသည္ မိမိ အလိုရိွသည့္အခ်ိန္တြင္ မိမိေစခိုင္းသည့္အတိုင္း အလုပ္လုပ္ရမည့္ မိမိ၏ "အခိုင္းခံပစၥည္း" ျဖစ္ရမည္။
သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္မူ မိမိကသာ သူ၏ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ျခင္း ခံလိုက္ရသျဖင့္၊ "ဖုန္း၏ေက်းကြၽန္" ဘဝသို႔ သက္ဆင္းသြားၾကရေလသည္။
ထိုအျဖစ္မ်ိဳး မ်ားစြာ ရိွသည္။
ဖုန္း၏ မာယာ ေက်ာ့ကြင္း၌ အမိခံလိုက္ရသျဖင့္
ေက်ာင္းသားက စာကို စိတ္မဝင္စား
ဆရာက စာသင္ခန္းကို စိတ္မဝင္စား
ဝန္ထမ္းက အလုပ္စားပြဲကို စိတ္မဝင္စား
ေစ်းသည္က ေစ်းဝယ္ကို စိတ္မဝင္စား
ကုန္သည္က အေရာင္းအဝယ္ကို စိတ္မဝင္စား
သံဃာက သာသနာေရးကို စိတ္မဝင္စား ...။
ဤသို႔ အက်ိဳးယုတ္မွန္း သိပါလ်က္ သိသိၾကီးနွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ သုံးေနၾကပါသနည္း။
ထိုစကား၏ အေျဖ ရိွသည္။
ကြၽဲသည္ ၫြန္၌သာ ေပ်ာ္သည္။
လူသည္လည္း မေကာင္းစိတ္မွာသာ ေမြ႔သည္။
လူေတြ ဒါေလာက္ ေပ်ာ္ေမြ႔ႏွစ္သက္ မက္ေမာခုံမင္ေနၿပီဆိုမွေတာ့ -
ဖုန္းသုံးျခင္းသည္ မေကာင္းေသာ စိတ္အာ႐ုံမ်ား ေမြးဖြားေပးရာ ေနရာ ျဖစ္ေနသည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။
---------------
တစ္ေယာက္လ်ွင္ ေငြတစ္ရာနႈန္းျဖင့္ တစ္လလ်ွင္ သန္းေပါင္း (ကိုးေသာင္း) ကို ဖုန္းအတြက္ မသုံးဘဲ မိမိအတြက္၊ မိမိ မိသားစုအတြက္ သုံးလ်ွင္ အလြန္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေပမည္။
နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာေလ။
တိုင္းသူျပည္သားတို႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲႀကီးစြာ ႐ွာေဖြထားရသည့္ ႀကီးမားလွေသာ ထို ေငြေၾကးပမာဏသည္ ဟိုတုန္းကေတာ့
ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာေရး က႑မ်ားသို႔ အရိွန္အဟုန္ျဖင့္ စီးဆင္းခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ ထိုက႑ေတြအတြက္ အျပည့္အဝ မသုံးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းေငြျဖည့္ကတ္ ဝယ္ရန္သာ ဦးစားေပးလာၾကသည္။
ထိုေငြမ်ားသည္ မက္လုံးအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဆြယ္ေနေသာ ဖုန္း ေအာ္ပေရတာမ်ားထံသို႔သာ စီးဆင္းသြားေလသည္။
စီးပြားေရးသမားမ်ားကလည္း ဖုန္း ဟဲန္းဆက္မ်ားကို တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးရေအာင္ ထုတ္သည္။
ေဖ့စဘုတ္၊ မက္ဆင္ဂ်ာ၊ ဗိုင္ဗာ၊ ဘီးေတာ့၊ ဝီခ်က္၊ ဗြီေက စသည့္ အပလီေကး႐ွင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တီထြင္သည္။
ဂိမ္းေပါင္းစုံကို ေၾကညာ၍ သုံးခိုင္းသည္။
လူေတြကလည္း ထိုအရာမ်ားေနာက္သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စီးေမ်ာလိုက္ပါေနၾကေလ၏။ ဖုန္းၾကည့္ၿပီးေနာက္ အယူအဆမွား၊ အေတြးမွားေတြ ျဖစ္ကာ အျပဳအမူေတြ၊ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္ေတြလည္း မွားလာၾကသည္။
ဤႏိုင္ငံတြင္ ဖုန္းေတြကို ေဖာေဖာသီသီ သုံးႏိုင္လာၾကသည့္ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းကစ၍ လူငယ္တို႔က်ဴးလြန္ေသာ ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ သက္ငယ္မုဒိန္းမႈမ်ား၊ လူမႈေရး အိမ္ေထာင္ေရး ေငြေရးေၾကးေရး အရႈပ္အေထြးမ်ား သိသိသာသာ မ်ားလာသည္မွာ ျငင္းမရပါေခ်။
မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္ ယင္းျပႆနာမ်ားကို ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးေသာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားပင္ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ေနရသျဖင့္ တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ဥပေဒမ်ားထုတ္ျပန္ကာ အျပင္းအထန္ ပိတ္ပင္တားျမစ္ေနရၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ကင္ဆာဆဲလ္မ်ား ျပန္႔ပြားသည့္ပမာ တစ္စထက္တစ္စ က်ယ္ျပန္႔စြာ ေနရာယူလာေနေသာ ဖုန္းျပႆနာသည္ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္။ ကမၻာ့မြဲေဆးႀကီး တစ္ဖုံ ျဖစ္ရန္ အလားအလာေကာင္းေနေခ်ၿပီတည္း။
-----------------
ဒီနႈန္းအတိုင္း ဆက္၍ သုံးေနၾကမည္ ဆိုပါစို႔။
ေက်ာင္းသားကလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔...
ဆရာ ဆရာမကလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔ ...
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔
ဝန္ထမ္းကလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔ ....
အရာရိွကလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔ ...
ေစ်းသည္ကလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔ ...
ပြဲစားကလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔ ...
ကုန္သည္ႀကီးလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔
ဝန္ႀကီး ဝန္ကေလးကလည္း ဖုန္းေလးနဲ႔ ...
တက္ညီလက္ညီ မြဲေဆးေဖာ္ၾကမည္ ဆိုလ်ွင္ ...
တ႐ုတ္ကို အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္ သမိုင္းထဲက ဘိန္းစစ္ပြဲဆိုတာ တိုင္းျပည္ပ်က္စီးဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာပါသည္။
ဒီျပည္ကေတာ့ (အခ်ိဳ႕ေသာ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားကဲ့သို႔ အလြန္တင္းၾကပ္သည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားျဖင့္ ပိတ္ပင္တားဆီးထိန္းသိမ္းမႈ မျပဳလ်ွင္) ဖုန္းေၾကာင့္ အဘက္ဘက္က လ်င္ျမန္စြာ ယိုယြင္းပ်က္စီးမည္ကား ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲႏိုင္ပါေခ်။
--------------------------------
(ၾကည္ဟန္စီးပြားေရး)
#Cartoon - Credit
