တစ္ခါက ေတာ႐ြာတစ္႐ြာရဲ႕အနီးမွာ အင္မတန္ ထူထပ္လွတဲ့ ျမက္႐ိုင္းပင္ေတြ ေတာထ ေပါက္ေရာက္ေနခဲ့ပါသတဲ့..။
အဲဒီျမက္႐ိုင္းအုပ္ ထဲမွာေတာ့ အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေႁမြေဟာက္ တစ္ေကာင္ ေနထိုင္တယ္..။
အဲဒီေႁမြေဟာက္ဟာ အင္မတန္မွလည္း ေဒါသႀကီးတဲ့အလွ်ာက္ အနီးအနားျဖတ္သန္းသြားသမွ် ႐ြာသူ႐ြာသားေတြကို အၿမဲတမ္းလိုက္လံ ကိုက္ခဲပါသတဲ့။
အဲဒီလို ျဖတ္သန္းသြားတဲ့လူေတြတင္ ကိုက္ရတာ မတင္းတိမ္ႏိုင္တာေၾကာင့္လည္း ေႁမြဆိုးဟာ ႐ြာထဲအထိ ဝင္ေရာက္ၿပီး အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္လံ ေပါက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာပါသတဲ့..။
အဲဒီလို ဆိုးလြန္းတဲ့ေႁမြေၾကာင့္ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြဟာ အင္မတန္မွ စိတ္ဆင္းရဲေသာက ေရာက္ၾကရပါသတဲ့..။
မိမိ လယ္ယာ ကိုေတာင္ သြားေရာက္ မထြန္ရက္၊ မစိုက္ပ်ိဳးရဲတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ႐ြာသားေတြ ကိုးကြယ္တဲ့ ရေသ့ႀကီး ဟာ ေႁမြေဟာက္ ရွိရာ ျမက္႐ိုင္းေတာကို လာေရာက္ခဲ့ပါသတဲ့..။
အဲဒီအခါမွာလည္း ေႁမြေဟာက္ဟာ ရေသ့ႀကီးကို ေပါက္သတ္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ထူးဆန္းစြာနဲ႔ပဲ ရေသ့ႀကီးဟာ တစ္စုံတစ္ရာမွ ထိခိုက္မႈ မရွိတာကို ေႁမြေဟာက္က ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
အဲဒီအခါ ေႁမြေဟာက္က အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ဒီလိုေမးခဲ့တယ္
“ရေသ့.. သင္ဟာ ငါဘယ္ေလာက္ေပါက္ေပါက္ မၿဖဳံဘူးပဲ..။ ဒီ႐ြာထဲက လူေတြဆို ငါေပါက္လိုက္လို႔ကေတာ့ ကြမ္းတစ္ရာညက္ဆို အေသပဲ။ ရေသ့က ဘယ္လို အစြမ္းေတြနဲ႔ ဒီလိုေနႏိုင္ရတာလည္း”
အဲဒီလို ေႁမြေဟာက္ရဲ႕အေမးစကားကို ၾကားတဲ့အခါ ရေသ့ႀကီးေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ ကဒီလိုေျဖလိုက္တယ္
“တကာေႁမြေဟာက္။ ေလာကမွာ ေမတၱာတရားထက္ ခြန္အားႀကီးမားတဲ့ အရာမရွိဘူး။ သည္းခံျခင္းတရားက ငါ့ကို ကာကြယ္ေပးထားတာပဲ”
အဲဒီလိုရေသ့ႀကီး ေအးခ်မ္းစြာေျဖၾကားပုံကို ျမင္တဲ့အခါ ေႁမြေဟာက္ရဲ႕ ေဒါသေတြ ေျပေလ်ာ့သြားျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္မွာလည္း ရေသ့ႀကီးဟာ ေႁမြေဟာက္ကို သည္းခံျခင္းတရား၊ ေဒါသကို ၿငိမ္းေအးေစျခင္း တရားတို႔ကို ေကာင္းစြာေဟာျပခဲ့တယ္။ အဲဒီတရား အဆုံးမွာလည္း ေႁမြေဟာက္ကို ဒီလိုေျပာခဲ့တယ္။
“တကာေႁမြေဟာက္ အသင္ဟာ အဆိပ္အားကိုးနဲ႔ ႐ြာသားေတြကို ကိုက္ျခင္း၊ သူ႔အသက္သတ္ျခင္း ဆိုတဲ့ အကုသိုလ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳမိေနတယ္။ အဲဒီအကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေလာ့”
အဲဒီအခါမွာေတာ့ ေႁမြေဟာက္ဟာ အင္တင္တင္နဲ႔ပဲ ေနာင္အခါ ႐ြာသားေတြကို မကိုက္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ရေသ့ႀကီးကို ကတိေပးလိုက္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ေႁမြေဟာက္ဟာ ေဒါသထြက္လာတိုင္း တရားဓမၼကို ဆင္ျခင္ၿပီး သည္းခံတတ္လာတယ္။ ခ်ဳပ္တည္းတတ္လာတယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေႁမြေဟာက္ဟာ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာပါသတဲ့..။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ႐ြာသားေတြဟာ ေႁမြေဟာက္ကို ေတြ႕ျမင္ေပမယ့္လည္း အရင္တုန္းကလို ထြက္မေျပးေတာ့ဘဲ တရင္းတႏွီး ရွိလာၾကပါသတဲ့။
ေနာင္အခါမွာေတာ့ ႐ြာသားေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း အတင့္ရဲလာျပန္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ေႁမြေဟာက္ကို ေတြ႕တဲ့အခါ.. အေပၚကေတာင္ ခြေက်ာ္သြားၾကျပန္တယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ေႁမြေဟာက္ဟာ သည္းခံၿမဲ သည္းခံေနျပန္တယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြၾကာလာျပန္တဲ့အခါ ႐ြာသားေတြဟာ ေႁမြေဟာက္ကို ေတြ႕တဲ့အခါ ေက်ာ္ခြေတာင္ မသြားေတာ့ပဲ ေႁမြေဟာက္အေပၚက တက္နင္းေလွ်ာက္လွမ္း သြားၾကျပန္တယ္။
အဲဒီအခါမွာလည္း ေႁမြေဟာက္က သည္းခံၿမဲသည္းခံေနခဲ့ရျပန္တယ္..။
အဲဒီလိုနဲ႔ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႐ြာသားေတြဟာ ေႁမြေဟာက္ကို တက္နင္းသြားတဲ့အျပင္ အၿမီးနဲ႔ ေခါင္းကိုပါ ေက်ာက္တုံးနဲ႔ ဖိထားၾကျပန္တယ္။ ေႁမြေဟာက္က သည္းခံျပန္တယ္။
အဲဒီအခါ ႐ြာသားေတြက ေႁမြေဟာက္ကို ေတြ႕တဲ့အခါ ႀကိဳးေခြလို ခ်ည္ၿပီး လိန္က်စ္ခါ စေနာက္ၾကျပန္တယ္။ ေႁမြေဟာက္ခမ်ာလည္း ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး သည္းခံရျပန္တယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ႐ြာသားေတြဟာ ေႁမြေဟာက္ကို ယူေဆာင္ၿပီး အၿမီးက ကိုင္ကာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေမႊ႕ယမ္း ေဆာ့ကစားၾကျပန္သတဲ့..။
အဲဒီအခါမွာေတာ့ ေႁမြေဟာက္ဟာ ဆက္လက္ သည္းခံႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤန္းကို သြားေရာက္ၿပီး ဒီလို အျပစ္တင္ခဲ့တယ္
“ရေသ့ႀကီး က်ဳပ္ဟာ အသင္ေဟာျပတဲ့ တရားဓမၼကို ဆင္ျခင္ၿပီး သည္းခံခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒင္းတို႔ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ေရာင့္တက္လာတယ္။ ခုဆို က်ဳပ္ကို အၿမီးက ကိုင္ၿပီး ေမႊ႕ယမ္း ေဆာ့ကစားမႈကိုေတာင္ ျပဳလုပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ ဆက္ၿပီး သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ရေသ့ႀကီးေျပာေတာ့ သည္းခံျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းဆို၊ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္ဆို၊ ခုေတာ့ ေရာင္ျပန္မဟပ္ပဲ ၾကာရင္ က်ဳပ္ေသေတာ့မယ္”
အဲဒီအခါ ရေသ့ႀကီးက ေႁမြေဟာက္ရဲ႕ျဖစ္အင္ကို ၾကည့္ၿပီး အားပါးတရ ရယ္ေမာျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရေသ့ႀကီးက ဒီလိုမိန႔္လိုက္တယ္
“ေႁမြေဟာက္.. ေသခ်ာနားေထာင္ေလာ့.. ငါက သင့္ကို မကိုက္ဖို႔ပဲ ဆုံးမခဲ့တာ..။ ပါးျပင္းမေထာင္ရဘူးလို႔ မဆုံးမခဲ့ဘူး” တဲ့
ပုံျပင္ေလးကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာပဲ အဆုံးသတ္ထားပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ပုံျပင္ထဲက ေႁမြေဟာက္လိုပဲ ျဖစ္ၾကတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ အလြန္အမင္းသေဘာေကာင္းျခင္းဟာ အႏၲရာယ္ ရွိတတ္တယ္ဆိုတာ သားသား/ မီးမီးတို႔ကိုေျပာျပထားဖို႔လိုမယ္ထင္ပါတယ္။
Credit: ေႏြမင္းသစ္
